Mediacje sądowe i pozasądowe - M.Repelewicz i Wspólnicy Kancelaria Radców Prawnych

Występujemy w charakterze mediatorów w sprawach gospodarczych oraz rodzinnych.

Mediacje Sądowe

Koszty mediacji skierowanych do mediatora w postępowaniu sądowym zostały uregulowane w Rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 20 czerwca 2016r. w sprawie wysokości wynagrodzenia i podlegających zwrotowi wydatków mediatora w postępowaniu cywilnym.

Zgodnie z Rozporządzeniem w sprawach o prawa majątkowe wynagrodzenie mediatora wynosi 1% wartości przedmiotu sporu, jednak nie mniej niż 150 złotych i nie więcej niż 2000 złotych za całość postępowania mediacyjnego.

W sprawach o prawa majątkowe, w których wartości przedmiotu sporu nie da się ustalić, oraz w sprawach o prawa niemajątkowe wynagrodzenie mediatora za prowadzenie postępowania mediacyjnego wynosi za pierwsze posiedzenie 150 złotych, a za każde kolejne – 100 złotych, łącznie nie więcej niż 450 złotych.

Zwrotowi podlegają również udokumentowane i niezbędne wydatki mediatora poniesione w związku z przeprowadzeniem mediacji na pokrycie kosztów:

przejazdów – w wysokości i na warunkach określonych w przepisach dotyczących wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej;
wynajmu pomieszczenia niezbędnego do przeprowadzenia posiedzenia mediacyjnego, w wysokości nieprzekraczającej 70 złotych za jedno posiedzenie;
korespondencji, w wysokości nieprzekraczającej 30 złotych.
– Do kosztów mediacji dolicza się podatek 23 % VAT.

Niezależnie od wyniku sprawy, sąd może nałożyć na stronę obowiązek zwrotu kosztów wywołanych oczywiście nieuzasadnioną odmową udziału w mediacji:

Jeśli dojdzie do zawarcia ugody przed rozpoczęciem rozprawy, strona otrzyma zwrot 100% opłaty sądowej, którą zapłaciła wnosząc sprawę do sądu.
Jeśli do zawarcia ugody przed mediatorem dojdzie na późniejszym etapie procesu (po rozpoczęciu rozprawy), strona otrzyma zwrot 75% opłaty sądowej.

Zgodnie z nowelizacją kodeksu postępowania cywilnego art. 1835 § 2 określa, że należności, za przeprowadzone postępowanie mediacyjne, mediator pobiera bezpośrednio od stron. Sąd ustala je i przyznaje mediatorowi tylko wówczas, gdy przynajmniej jedna ze stron skierowanych do mediacji przez sąd była zwolniona od kosztów sądowych w zakresie obejmującym należności mediatora, a pozostałe strony nie wypłaciły mediatorowi tych należności w całości.

Dodatkowe informacje o zwrocie kosztów sądowych w sytuacji kiedy strony zawarły ugodę w postępowaniu mediacyjnym:

jeżeli postępowanie mediacyjne wszczęte przed otwarciem rozprawy zakończy się ugodą, Sąd z urzędu zwraca stronie powodowej 100 % wpisu sądowego.
jeżeli ugoda zakończy mediację rozpoczętą po otwarciu rozprawy zwrot dotyczy 75 % wpisu sądowego. Biorąc pod uwagę fakt, że np. w sprawach o prawa majątkowe stosunkowa opłata sądowa wynosi 5 % wartości przedmiotu sporu, zasada zwrotu wpisu stanowi dla stron postępowania istotną zachętę do poszukiwania porozumienia.

Mediacje prywatne – pozasądowe

Mediacje prywatne dotyczące spraw, w których nie można określić wartości sporu:

opłata mediacyjna (stawka godzinowa) za jedno posiedzenie mediacyjne (max 1,5 godz. zegarowej) wynosi 200 PLN
spotkanie informacyjne (przekraczające 30 minut ) to koszt 100 PLN
* W powyższych kwotach należności nie uwzględniono podatku VAT (23%).

Mediacje prywatne dotyczące spraw, w których można określić wartości sporu:

do 10.000 PLN wg. stawki godzinowej za posiedzenie mediacyjne
od 10.000 PLN do 20.000 PLN 500 PLN za całość postępowania
od 20.000 PLN do 50.000 PLN 1000 PLN za całość postępowania
od 50.000 PLN do 100.000 PLN 1.500 PLN za całość postępowania
od 100.000 PLN do 200.000 PLN. 2.000 PLN za całość postępowania
od 200.000 PLN do 500.000 PLN. 4.000 PLN za całość postępowania
od 500.000 PLN do 1.000.000 PLN. 5.000 PLN za całość postępowania
powyżej 1.000.000 PLN do indywidualnego uzgodnienia z mediatorem, jednak nie mniej niż 6.000 PLN

*W powyższych kwotach należności nie uwzględniono podatku VAT (23%).

W sprawach o szczególnym charakterze stawka wynagrodzenia dla mediatora może być ustalona indywidualnie i powinna być zawarta w umowie o mediację, za zgodą obu stron postępowania.

Wynagrodzenie mediatora przysługuje niezależnie od tego czy finalnie doszło do zawarcia ugody. Wynagrodzenie mediatora co do zasady pokrywa każda ze stron po połowie. Dopuszcza się jednak takie rozwiązanie, w którym jedna ze stron pokrywa koszty mediacji w całości.

Etap 1

Kontakt z nami

Skontaktuj się z nami telefonicznie lub za pomocą formularza.

Etap 2

Twoja decyzja o mediacji

Decyzja o powierzeniu sprawy mediatorowi to ważny krok, który może przynieść wiele korzyści. Mediator jest neutralnym i bezstronnym profesjonalistą, który pomaga stronom w konstruktywnym rozwiązywaniu konfliktów.

Etap 3

Twoje korzyści

Mediacje oferują wiele korzyści, w tym m.in oszczędność czasu i pieniędzy, zachowanie relacji.

Ostatnie wpisy

Nasz blog

Prawomocne wyroki na korzyść frankowiczów

Wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 3 października 2019 r. (C-260/18) w sprawie Dziubak przeciwko Raiffeisen Bank International AG – główne tezy

Art. 6 ust. 1 Dyrektywy 93/13 w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich należy interpretować w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie temu, aby sąd krajowy, po stwierdzeniu nieuczciwego charakteru niektórych warunków umowy kredytu indeksowanego do waluty obcej i oprocentowanego według stopy procentowej bezpośrednio powiązanej ze stopą międzybankową danej waluty, przyjął, zgodnie z prawem krajowym, że ta umowa nie może nadal obowiązywać bez takich warunków z tego powodu, że ich usunięcie spowodowałoby zmianę charakteru głównego przedmiotu umowy.

Art. 6 ust. 1 Dyrektywy 93/13 w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich należy interpretować w ten sposób, że z jednej strony skutki dla sytuacji konsumenta wynikające z unieważnienia całości umowy, należy oceniać w świetle okoliczności istniejących lub możliwych do przewidzenia w chwili zaistnienia sporu, a z drugiej strony, do celów tej oceny decydująca jest wola wyrażona przez konsumenta w tym względzie.

Art. 6 ust. 1 Dyrektywy 93/13 w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie wypełnieniu luk w umowie, spowodowanych usunięciem z niej nieuczciwych warunków, które się w niej znajdowały, wyłącznie na podstawie przepisów krajowych o charakterze ogólnym, przewidujących, że skutki wyrażone w treści czynności prawnej są uzupełniane w szczególności przez skutki wynikające z zasad słuszności lub ustalonych zwyczajów, które nie stanowią przepisów dyspozytywnych lub przepisów mających zastosowanie, jeżeli strony umowy wyrażą na to zgodę.

Art. 6 ust. 1 Dyrektywy 93/13 w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie utrzymywaniu w umowie nieuczciwych warunków, jeżeli ich usunięcie prowadziłoby do unieważnienia tej umowy, a sąd stoi na stanowisku, że takie unieważnienie wywołałoby niekorzystne skutki dla konsumenta, gdyby ten ostatni nie wyraził zgody na takie utrzymanie w mocy.

Pełna treść wyroku:
http://curia.europa.eu/juris/celex.jsf?celex=62018CJ0260&lang1=pl&type=TXT&ancre=

Wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 14 marca 2019 r. (C-118/17) w sprawie Zsuzsanna Dunai przeciwko ERSTE Bank Hungary Zrt. – główne tezy

Art. 6 ust. 1 Dyrektywy 93/13 w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich należy interpretować w ten sposób, że:
– nie stoi on na przeszkodzie istnieniu przepisów krajowych, uniemożliwiających sądowi, do którego wniesiono sprawę, uwzględnienie żądania stwierdzenia nieważności umowy kredytu opartego na nieuczciwym charakterze warunku dotyczącego spreadów walutowych, takiego jak rozpatrywany w postępowaniu głównym, pod warunkiem że stwierdzenie nieuczciwego charakteru takiego warunku umożliwia przywrócenie sytuacji prawnej i faktycznej, w jakiej znajdowałby się konsument w przypadku braku istnienia tego nieuczciwego warunku;
– stoi na przeszkodzie przepisom krajowym, uniemożliwiającym sądowi, do którego wniesiono sprawę, uwzględnienie żądania stwierdzenia nieważności umowy kredytu opartego na nieuczciwym charakterze warunku dotyczącego ryzyka kursowego, jeżeli zostanie stwierdzone, że warunek ten jest nieuczciwy i że umowa bez tej klauzuli nie może dalej istnieć.

Dyrektywa 93/13 w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich analizowana w świetle art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej nie stoi na przeszkodzie temu, aby sąd najwyższy państwa członkowskiego przyjął, w interesie jednolitej wykładni prawa, wiążące orzeczenia w przedmiocie zasad wykonania tej dyrektywy, pod warunkiem że nie uniemożliwiają one właściwemu sądowi ani zapewnienia pełnej skuteczności norm przewidzianych w tej dyrektywie i zaoferowania konsumentowi skutecznego środka odwoławczego w zakresie ochrony praw, jakie może on z nich wywieść, ani też zwrócenia się do Trybunału z wnioskiem o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym w tym zakresie, co jednak powinien zbadać sąd odsyłający.

Pełna treść wyroku:

http://curia.europa.eu/juris/celex.jsf?celex=62017CJ0118&lang1=pl&type=TXT&ancre=

Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 kwietnia 2019 r. (III CSK 159/17) – główne tezy

Eliminacja klauzuli indeksacyjnej nie prowadzi do unieważnienie umowy, ani też nie wymaga zastąpienia nieuczciwego postanowienia umownego innym – możliwe jest funkcjonowanie umowy stron również po wyeliminowaniu z niej klauzuli indeksacyjnej. Do ewentualnego zastąpienia kwestionowanych postanowień umownych innymi, musiałoby dojść jedynie wówczas, gdyby po wyeliminowaniu klauzuli abuzywnej nie było możliwe dalsze obowiązywanie umowy, zaś konsument mógłby zostać narażony na szczególnie niekorzystne konsekwencje, choćby w postaci rozwiązania umowy.

Postanowienie umowne jest sprzeczne z dobrymi obyczajami, gdy można rozsądnie założyć, że kontrahent konsumenta, traktujący go w sposób sprawiedliwy i słuszny i uwzględniający jego prawnie uzasadnione roszczenia, nie mógłby racjonalnie się spodziewać, że konsument zaakceptowałby w ramach negocjacji klauzulę będącą źródłem braku równowagi stron.

Również spełnienie świadczenia, którego wysokość została określona na podstawie abuzywnych postanowień umownych, nie pozbawia tych postanowień cechy abuzywności ani nie sprawia, że ocena ich abuzywności staje się bezprzedmiotowa. Niedozwolone postanowienie umowne nie wiąże konsumenta, w związku z czym nie może z niego wynikać żadne zobowiązanie. Co do zasady więc świadczenie wynikające z takiego zobowiązania będzie świadczeniem nienależnym. Przypadki, w których spełnienie świadczenia prowadzi do konwalidacji wadliwej czynności prawnej są znane w obowiązującym systemie prawnym, jednak muszą wynikać każdorazowo z wyraźnej decyzji ustawodawcy. Dodatkowo należy również wspomnieć, że oceny, czy postanowienie umowne jest niedozwolone, dokonuje się według stanu z chwili zawarcia umowy.

Mechanizm ustalania przez bank kursów waluty, pozostawiający bankowi swobodę, jest w sposób oczywisty sprzeczny z dobrymi obyczajami i rażąco narusza interesy konsumenta, zaś klauzula, która nie zawiera jednoznacznej treści i przez to pozwala na pełną swobodę decyzyjną przedsiębiorcy w kwestii bardzo istotnej dla konsumenta, dotyczącej kosztów kredytu, jest klauzulą niedozwoloną. Wszak w istocie tak niejasne i niepoddające się weryfikacji określenie sposobu ustalania kursów wymiany walut stanowi dodatkowe, ukryte wynagrodzenie banku, które może mieć niebagatelne znaczenie dla kontrahenta, a którego wysokość jest dowolnie określana przez bank. Dość wskazać, że o poziomie podlegającego wypłacie kredytu, jak też zwłaszcza o poziomie zadłużenia ratalnego (i to już spłaconego) konsument dowiaduje się post factum, po podjęciu odpowiedniej sumy z jego rachunku, służącego obsłudze zaciągniętego kredytu hipotecznego.

Jeśli zważyć, że stosownie do art. 69 ust. 1 ustawy Prawo bankowe przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu, wówczas nie powinno budzić wątpliwości, że obowiązek zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu stanowi główne świadczenie kredytobiorców. Skoro tak, trudno podzielić stanowisko, że klauzula indeksacyjna nie odnosiła się bezpośrednio do elementów przedmiotowo istotnych umowy kredytu bankowego, a zatem do oddania i zwrotu sumy kredytowej, skoro wysokość tej sumy wprost kształtowała.

Niejasny i niepoddający się weryfikacji mechanizm ustalania przez bank kursów waluty, pozostawiający bankowi swobodę, jest w sposób oczywisty sprzeczny z dobrymi obyczajami i rażąco narusza interesy konsumenta, a klauzula, która nie zawiera jednoznacznej treści i przez to pozwala na pełną swobodę decyzyjną przedsiębiorcy w kwestii bardzo istotnej dla konsumenta, dotyczącej kosztów kredytu, jest klauzulą niedozwoloną.

Pełna treść wyroku wraz z uzasadnieniem:

http://www.sn.pl/sites/orzecznictwo/Orzeczenia3/III%20CSK%20159-17-1.pdf

Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 maja 2019 r. (I CSK 242/18) – główne tezy

Zgodnie z art. 506 § 1 Kodeksu cywilnego odnowienie ma miejsce, jeżeli w celu umorzenia zobowiązania dłużnik zobowiązuje się za zgodą wierzyciela spełnić inne świadczenie albo nawet to samo świadczenie, lecz z innej podstawy prawnej. W takiej sytuacji dotychczasowe zobowiązanie wygasa, a w jego miejsce pojawia się nowe. Przyjmuje się, że odnowienie jest czynnością kauzalną, co oznacza, iż powstanie nowego zobowiązania jest uzależnione od istnienia dotychczasowego. Nie jest jednak konieczne, by nowe zobowiązanie odpowiadało dotychczasowemu co do wysokości. Z treści przepisu można nawet wyciągnąć wniosek przeciwny.

Obowiązek zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu w oznaczonych terminach spłaty stanowi główne świadczenie kredytobiorców, co wynika również z przytoczonego stanowiska Sądu Apelacyjnego. Przyjmuje on trafnie, że klauzula waloryzacyjna wpływa na wysokość tego świadczenia.

Zgodnie z art. 506 § 2 zdanie 1 Kodeksu cywilnego, w razie wątpliwości poczytuje się, że zmiana treści dotychczasowego zobowiązania nie stanowi odnowienia. Z przepisu tego można wyciągnąć wniosek, że decydujące znaczenie dla stwierdzenia, czy doszło do odnowienia, należy przypisać woli stron. Uznaje się nawet, że jeżeli strony miały stanowczy zamiar zaciągnięcia nowego zobowiązanie w miejsce dotychczasowego, to zmiany treści stosunku prawnego mogą być choćby niewielkie. Zamiar taki powinien jednak wynikać z wyraźnego oświadczenia stron lub w sposób niewątpliwy z okoliczności sprawy, a zmniejszenia lub zwiększenia świadczeń wynikających z tego samego zobowiązania i z tej samej podstawy prawnej nie można uznać za odnowienie, ponieważ nie powodują one umorzenia dawnego zobowiązania i zaciągnięcia nowego

Pełna treść wyroku wraz z uzasadnieniem:

http://www.sn.pl/sites/orzecznictwo/Orzeczenia3/I%20CSK%20242-18-2.pdf

Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 października 2019 r. (IV CSK 309/18) – główne tezy

W razie sporu o ważność umowy kredytu bankowego denominowanego do obcej waluty, w której treści znajduje się niedozwolona klauzula konsumencka dotycząca sposobu tej denominacji, rozważyć należy dwie możliwości rozstrzygnięcia. Pierwsza, to ustalenie, czy po wyeliminowaniu klauzuli niedozwolonej, zgodnie z przepisami krajowymi, umowa kredytu bankowego może obowiązywać w pozostałym zakresie jako ta właśnie umowa, mająca strony, przedmiot oraz prawa i obowiązki stron. Druga możliwość rozstrzygnięcia, to uznanie umowy za nieważną lub w zależności od spełnionych przesłanek – unieważnienie zawartej umowy, która bez klauzuli niedozwolonej nie może dalej funkcjonować w obrocie prawnym, zwłaszcza ze względu na brak (odpadnięcie) któregoś z koniecznych składników (essentialia negotii) umowy nazwanej kredytu bankowego. Po ustaleniu okoliczności rozpoznawanej konkretnie sprawy konsument winien oświadczyć, które rozwiązanie wybiera jako dla niego korzystniejsze.

Jeżeli walutą zobowiązania o udzielenie kredytu był polski złoty, to w razie wadliwości „klauzuli denominacyjnej” wartość nominalną umowy określa suma pieniężna w walucie polskiej przekazana przez bank deweloperowi.

Pełna treść wyroku wraz z uzasadnieniem:

http://www.sn.pl/sites/orzecznictwo/Orzeczenia3/IV%20CSK%20309-18-1.pdf

Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 grudnia 2019 r. (V CSK 382/18) – główne tezy

Umowa kredytu indeksowanego (przewidującego spread walutowy) mieści się w konstrukcji ogólnej umowy kredytu bankowego i stanowi jej możliwy wariant (art. 353(1) k.c. w związku z art. 69 ustawy z 1997 r. Prawo bankowe).

Całkowite pominięcie informacji o szacunkowej wysokości (skali) kosztów związanych z zastrzeżeniem spreadu walutowego może być postrzegane jako działanie (zaniechanie) wprowadzające w błąd w rozumieniu art. 5 – 6 ustawy o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym. Samo przez się nie uzasadnia to jeszcze żądania „unieważnienia umowy”, ta bowiem zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 4 powołanej ustawy zależy od ziszczenia się ogólnych przesłanek naprawienia szkody, a w szczególności – jeżeli chodzi o deliktową odpowiedzialność przedkontraktową – od zawinienia przedsiębiorcy, choćby w postaci niedbalstwa, oraz powstania i wykazania szkody. O szkodzie w postaci zawyżonych kosztów kredytu nie można zaś mówić – przynajmniej co do zasady – wtedy, gdy postanowienia umowne, będące źródłem spreadu są niedozwolone (abuzywne) i z tego względu nie wiążą konsumenta, co sąd ma obowiązek wziąć pod uwagę z urzędu. Kwestia unieważnienia „umowy” staje się całkowicie bezprzedmiotowa, jeżeli wyeliminowanie klauzul abuzywnych prowadzi do upadku całej umowy kredytowej.

Stwierdzenie, że świadczenie spełnione (nadpłacone) przez kredytobiorcę na podstawie postanowienia abuzywnego jest świadczeniem nienależnym oznacza, iż co do zasady podlega ono zwrotowi, choćby kredytobiorca był równolegle dłużnikiem banku.

Pełna treść wyroku wraz z uzasadnieniem:

http://www.sn.pl/sites/orzecznictwo/Orzeczenia3/V%20CSK%20382-18-1.pdf

Opinie naszych klientów

“
Dzięki wsparciu, zaangażowaniu oraz profesjonalnemu doradztwu prawników Kancelarii Małgorzata Repelewicz i Wspólnicy S.K.A. wygrałam proces przeciwko bankowi. Sama z pewnością nie poradziłabym sobie w konfrontacji z tego rodzaju instytucją. Dziękuję

Joanna
“
Współpracuję z Kancelarią Mecenas Repelewicz od kilku lat, moje sprawy prowadzone są zawsze terminowo i z najwyższą starannością. Zespół prawników każdą ze spraw traktuje indywidualnie, zapewniając profesjonalne podejście w rozwiązaniu stawianego przed nim problemu prawnego. Mając u swego boku takich pełnomocników można czuć się bezpiecznie w każdych okolicznościach

Magdalena
“
Pani Mecenas jest profesjonalistką w każdym calu. Sprawa, która wydawała mi się beznadziejna została załatwiona sprawnie i pomyślnie dla mnie. Wszystkie kwestie merytoryczne, sposoby rozwiązania problemu oraz możliwe rozstrzygnięcia sądu zostały szczegółowo wyjaśnione, jeszcze przed wniesieniem pozwu przeciwko bankowi. Dodatkowy plus to cierpliwość oraz doskonałe podejście do klienta

Jerzy
“
Prawnicy Kancelarii Repelewicz i Wspólnicy są bardzo kompetentni w sprawach kredytowych. Nasza sprawa toczyła się dość długo, jednak ostatecznie zakończyła sukcesem. Jesteśmy bardzo wdzięczni za pomoc

Arkadiusz

Chcę przeanalizować moją sprawę

Zadzwoń: +48 605 730 763 lub wypełnij formularz